de band | discografie | repertoire | foto's | filmpjes | muziek | gastenboek | optredens |
de Band
Drummer Eddie De Boer en gitarist Tino van der Heijden ontmoetten elkaar bij de band “Legend” uit Schraard. Een coverband die met een ijzeren discipline nummers oefende en deze tijdens hun weinige optredens speelde. Een verhuizing en conflicten in de band waren redenen voor beide om te breken met “Legend”. Toen de twee elkaar in Sint Nicolaasga toevallig weer ontmoette, wilden ze weer een band oprichten die meer swingde, meer blues speelde, meer plezier had en meer zou optreden. Een eerste poging met de start van “Arie Vaas en de Begonia’s” strandde na enkele optredens. De onderliggende verhoudingen van de bandleden hadden het gevolg dat Eddie, Tino en de solo gitarist Arie Faas verder gingen.
Als zanger werd de Sneker student Geert Knol aangetrokken.
De start in 1995 werd voor de band bemoeilijkt door het zoeken naar een geschikte bassist. Enkele bassisten werden versleten omdat deze wel één maar niet alle eigenschappen bezaten om als bassist in deze band te functioneren. Zelfs religieuze motieven waren voor 1 bassist een reden om te stoppen. Hij kon voor zijn geloof niet “Sympathy for the Devil” van de Stones spelen. Het viel dus niet mee om een bassist te vinden die een muzikaal monster is maar zich ook staande kon houden tussen Makkumer directheid, Sneker humor en Jouster arrogantie. Wie dat wel kon was Germ de Boer. De broer van Eddie en ook voormalig bandlid van “Legend”. In deze band was hij de solo gitarist. Met de omschakeling naar basgitaar had hij geen enkele moeite. De band was compleet.
Bij het maken van keuze voor het repertoire heeft de band geen strategie. Nummers worden gespeeld, op de lijst gezet om te spelen of als onbruikbaar beschouwt en weggezet bij het vuilnis. Ook de bandleden kunnen niet zeggen waarom nummers wel en waarom niet op het repertoire staan.
Duidelijk is wel dat de band serieus nummers te lijf ging maar het spelplezier bovenaan staat.
Nummers van de Stones, Herman Brood, the Free, Black Crowes en Metallica werden met een dikke Just No Knock saus overgoten. Maar de band kende hun plaats, nummers van Pink Floyd, Stevie Ray Vaughan en Eric Clapton werden met gepast respect nagespeeld.
Herkenbaar in de sound van Just No Knock zijn de snoeiharde drums en de heldere gitaarsolo’s. Voor de kenners zijn daar de basloopjes bij covers die creatiever zijn dan de originele uitvoering.
Optredens worden feesten, of ze nu optreden in een feesttent in Stavoren spelen, op een bluesfeest voor tien man in een boerenschuur of op een poppodium in Sint Nicolaasga.
De zanger Geert betrekt het publiek zoveel mogelijk bij de optredens.
Een demo werd opgenomen in de popkelder te Sneek. de bedoeling was om met deze demo meer bekendheid te krijgen en zo meer optreden te krijgen.
Echter vanaf 1995 is er in de privé levens van de bandleden ook veel veranderd. Werk veranderde, leden werden vader of weer vader. Lichamelijke gebreken kwamen en haren verdwenen. De band is zelfs officieel nog gestopt voor een maand of twee. Een aanvraag voor nog een optreden zorgde ervoor dat de band weer bij elkaar kwam.
Twee cd’s werden opgenomen. Deze cd’s werden tijdens grote feesten gepresenteerd aan een grote enthousiaste menigte.
Een lang gekoesterde wens van de band om een toetsenist in de gelederen te hebben ging in 2008 in vervulling. Peter was de man die de moeilijke taak had om een muzikale invulling te geven aan nummers die de band al jaren speelde.
Na de aankondiging dat Eddy helaas moet gaan stoppen is er al weer een passende vervanger gevonden die de stokjes zal gaan overnemen en dat is Simon Paul, die ook al eens eerder Eddy vervangen heeft, welkom SP.
Nog steeds zit er ontwikkeling in de band Just No Knock. Zoekend naar het ultieme repertoire van Blues en Rock in muzikaliteit en classic rock. En de belofte is uitgesproken onder de bandleden dat zij door zullen gaan tot in het bejaardenhuis. Het laatste concert staat gepland voor 31 dec. 2061.